ΕΙΚΟΣΤΟΣ ΠΡΩΤΟΣ

Φτάσαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα όχι ασφαλώς αναίμακτα,

πολεμίστρες τα σπίτια μας και σε τεθωρακισμένα κυκλοφορούμε,

βιντεοκάμερα το μάτι μας κάνει play στην τηλεόραση,

το στερεοφωνικό σπάει το φράγμα του ήχου στο σαλόνι,

στο κομοδίνο το play-boy με φρέσκο εμπόρευμα,

απ΄ την καφετιέρα ξεχειλίζει ζάχαρη άχνη,

η κυρία βάφεται δυο ώρες στον καθρέφτη,

στην άσφαλτο ζωγραφίσουν οι τσιγγάνοι,

τρέχει η αστυνομία να συλλάβει τα σπουργίτια,

η θλίψη εγκατέλειψε τα ψυχιατρεία

κι ανέβηκε στον Παρθενώνα ν'  αυτοκτονήσει.

                                                      02-10-1996

ΑΤΡΩΤΟΣ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗΣ

Επειδή έκλαψα στην αγκαλιά σου δεν σημαίνει

πως  εύθραυστη κι ανήμπορη είναι η καρδιά μου

μα πως το δάκρυ μου είσαι κι η χαρά μου.

Μα αν ποτέ χρειαστείς άτρωτο πολεμιστή

εγώ για σένα θα βρεθώ στην πρώτη γραμμή,

χίλια πανύψηλα βουνά

κι όλους τους άδικους ανθρώπους να νικήσω.

ΠΑΙΔΙΑ ΤΗΣ ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗΣ

 Τα παιδιά της Παλαιστίνης

Κρατάνε μια πέτρα στα χέρια

Δεν παίζουν παιχνίδια, δεν έχουν πατρίδα

Παλεύουν τη μέρα πεθαίνουν τη νύχτα.

Τα παιδιά της Παλαιστίνης

Αγγίζουν τ’  αστέρια  για μια ελπίδα.

                                                                            09-04-2002

ΠΛΗΘΟΣ

Δεν σε γνώρισα ποτέ

κι όμως υπήρχες.

Δεν κατάφερα μες στο πλήθος

να σ΄ ανακαλύψω.

Αλλά σε αγάπησα

αγαπώντας τον κόσμο όλο.

ΜΕΤΑΛΛΙΚΗ ΕΠΑΦΗ

Πριν ακόμη χορτάσουμε τον έρωτα

στα στριφογυρίσματα της πρώτης ανηφοριάς,

γευτήκαμε πρώιμα την απογοήτευση της μεταλλικής  επαφής,

το γρατσούνισμα της σάρκας - αργότερα, πολύ αργότερα

διαπιστώσαμε ότι αιμορραγούμε 

και που να βρεις κάποιον ξημερώματα

να σου χαρίσει λίγο αίμα!

ΜΥΣΤΑΓΩΓΙΑ

Όταν αναγκάστηκα να πεθάνω, λυπημένοι οι συγγενείς μου

με σύρανε στην εκκλησία.

Τον ιερέα δεν τον γνώριζα, μάλλον ήτανε ξένος

γιατί δεν μίλαγε καλά την γλώσσα.

Μα εξαπέλυσε εναντίον μου ολόκληρο κατεβατό από νόμους,

έθιμα, συνήθειες που παραβίασα.

Οι ένορκοι με καταδίκασαν σε επτά φορές θάνατο,

μα εγώ,

πριν τελειώσει η συνεδρίαση,

βαρέθηκα

και εκμεταλλευόμενος την νεκρική μυσταγωγία του πλήθους

πήρα το σώμα μου κι έφυγα.

Ακόμη να με βρουν !

ΝΙΑΤΑ

Ξέρεις, τα νιάτα αφήνουν στίγματα σαν φεύγουν,

σημαδεύουν ανεξίτηλα το δέρμα.

Όταν ανασκαλεύεις αργότερα τις αναμνήσεις

αναρίθμητα μυστικά ξερνούνε φλέγμα. Ξέχασέ τα,

δεν πρόκειται να βρεις αναίμακτα χρόνια

Ο ΑΛΗΤΗΣ ΤΩΝ ΤΡΟΠΙΚΩΝ

Στο απάνεμο λιμάνι της Οζάκα,

την ώρα που φυτρώνει ο ήλιος,

στη στέγη του κακόφημου Χοτέλ-Νιαγάρα,

έτριψες τα μάτια σου για να μου χαρίσεις λίγα δάκρυα.

Τώρα που τα πανιά σαπίσανε από την ύπουλη αλμύρα

και στην Βαλέτα αγόρασα μια ανοξείδωτη άγκυρα,

κάπου στην υγρό νότο ή πιο μακριά,

θ΄ ανοίξω μια ταβέρνα - την Χαμένη Ελπίδα.

Αδίκως ξεδιπλώνεις στην ψυχή σου τ΄ άγνωστα λιμάνια,

η φωλιά που έχτισε με τα χέρια σου η φαντασία

δεν υπάρχει πουθενά.

ΑΝΑΣΤΑΣΗ

Στην αποψινή συγκέντρωση,

οι καθοδηγητές προσπάθησαν να μας πείσουν

ότι η συμπεριφορά μας ήταν άτοπη, άτεγκτη, ανήθικη,

πως οι ιδέες μας δολιοφθορούσαν

εις βάρος του κοινωνικού συνόλου,

ώσπου κατέρρευσε η προσωπίδα

κι αποκαθηλώθηκαν τα όπλα από τον επιτάφιο,

ώσπου πεθάνανε οι θεοί κι αναστηθήκανε οι ανθρώποι.

ΠΟΣΟΙ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΚΑΘΕ ΝΥΧΤΑ

Τραγουδά το ραδιόφωνο στη διαπασών την αγάπη,

φιλί-φιλάκι και πόνος-χωρισμός,

στην τηλεόραση γυμνά κορμιά

διδάσκουνε την τεχνική του έρωτα,

έτσι κι αλλιώς και διαφορετικά,

στην εφημερίδα φιγουράρει  ένας εικοσάχρονος

που σκότωσε την ερωμένη του από ζήλια,

στο πεζοδρόμιο η πόρνη βρίζει τον κακοπληρωτή πελάτη,

οι λυγμοί μιας κοπελιάς ανεβαίνουν απ'  την σκάλα

και μου τσακίζουνε τα νεύρα.

Κανείς δεν χτυπά την πόρτα

και το τηλέφωνο σωπαίνει,

πόσοι είναι μόνοι και πεθαίνουν κάθε νύχτα....

                                                                                   27-11-1996

ΜΗ ΛΗΣΜΟΝΑΣ

Μη λησμονάς, πως το μέλλον είναι εδώ και καρτερεί.

Επιβάτες για το υπερπέραν προσκαλεί

σ' ένα ταξίδι δίχως γυρισμό.

Είναι τόσο σύντομη η ζωή,

μια σταλαματιά που κατευθύνεται στη γη για να θαφτεί,

είναι τόσο όμορφη η στιγμή

ώστε αξίζει να θυσιάσει κανείς την σιγουριά

και την ψυχρότητα του σαλονιού.

Μην τρομάζεις που φωνάζω τόσο δυνατά-

είναι η νύχτα ήσυχη κι οδυνηρή.

Στάσου στα πόδια σου για μια φορά

και πάρε μια απόφαση έξω από κάθε λογική- με την ψυχή.

Αν θάρθεις να με βρεις έχει καλά.

Διαφορετικά, σβήσε από τα χείλη σου την προσμονή,

δεν πρόκειται τίποτα πιο υπέροχο να σου συμβεί.

                                                                                   02-07-1996

ΣΠΟΥΡΓΙΤΑΚΙ

Μη τολμήσεις

να σπιλώσεις το χρώμα των ματιών σου,

να κόψεις τ' ατίθασα μαλλιά που πνίγουνε τους ώμους σου,

να ντύσεις το κορμί σου αφύσικα στολίδια,

ψεύτικα συναισθήματα, κλεμμένες σκέψεις.

Μην αφήσεις τον χρόνο να σ'  αλλάξει κοριτσάκι,

σπουργιτάκη  σε γνώρισα έξω από την φωλιά του

που γυρεύει την άνοιξη.

Μην επιτρέψεις στ' αρπακτικά

να ρημάξουν την ευαίσθητη ψυχή σου,

υπάρχει τρόπος να ξεφύγεις

χωρίς να κοροϊδέψεις τους ανθρώπους

και χωρίς να σκληρύνεις.

                                                                                   08-02-1996

ΒΟΜΒΑΡΔΙΣΜΟΣ

Ο φόβος νάρκωσε τις αισθήσεις στην πολιτεία,

λίγο πριν σβήσουνε κι οι τελευταίες λάμψεις από τα αντιαεροπορικά,

λίγο πριν καθαρίσουνε τους δρόμους απ' τα πτώματα-απ' τα ξένα πτώματα δηλαδή,

που θρονιάστηκαν ανέμελα στην πολυθρόνα του γραφείου μας

σαν κέρινα ομοιώματα σε μουσείο.

Τρόμος που δεν άγγιξε ποτέ τους συνηθισμένους θεατές,

είδανε περισσότερο αίμα σε αστυνομική ταινία.

Πόνο που τον γευτήκανε μονάχα οι φτωχοί

όταν οργώνανε σε ναρκοθετημένα χωράφια.

Σφαίρες που στάλθηκαν με τον θάνατο για δώρο

και γύρισαν απ' την Βοσνία με δολάρια.

Μίσος που τό 'σπειρε το άδικο στη γη

για να στραγγίξει τις ευάλωτες υπάρξεις.

Ξύπνα, μικρέ και βγάλε τη μάνα σου από το καταφύγιο,

σήμερα δεν θα σκοτώσουν εδώ οι ουρανοί,

θα κλάψουν αλλού, πιο πέρα, οι ανθρώποι.

ΤΡΥΦΕΡΕΣ ΣΚΕΨΕΙΣ

Όταν ξυπνώ, απλώνω το χέρι

κι αγκαλιάζω το ανύπαρκτο σώμα πλάι μου.

Φιλώ παθιασμένα στον αυχένα την ψευδαίσθηση.

Μετακινώντας το κορμί μου κάνω έρωτα

σε αμέτρητες πυγολαμπίδες.

Ένα απονήρευτο φάντασμα πλένει τα πιάτα μες στη νύχτα.

Τραγικές στιγμές κατακλύζουν τη ζωή μου

μα με επιμονή τις μετέτρεψα σε τρυφερές σκέψεις.

                                                                                   29-01-1994

ΟΥΡΑΝΟΞΥΣΤΕΣ

Κάθε ξημέρωμα διαβαίνω την οδό Σταδίου

και μελαγχολώ βλέποντας τον άδειο δρόμο,

τις λιμνούλες που σχημάτισε η βραδινή βροχή,

την αιθαλομίχλη που κονιορτοποιείται

από την επέμβαση του ήλιου.

Αργότερα,

όταν χιλιάδες εργάτες ποδοπατούν την γυαλάδα,

βγάζω το πιστόλι μου και πυροβολώ τους ουρανοξύστες.

                                                                                        12-1993

ΧΑΡΤΟΠΑΙΧΤΕΣ

Τις βροχερές ημέρες οι αποτυχημένοι χαρτοπαίχτες

μαζεύονται στο υπόγειο της Οδού Αβύσσου,

μοιράζουν το Νούμερο 31328 στα τέσσερα,

ο αλκοολικός της παρέας γλείφει τ'  άπλυτα κρασοπότηρα

κι όλοι εμείς,

τυχαίοι θιασώτες ενός παιχνιδιού

στο οποίο ποντάραμε την ζωή μας.

                                                                                    30-11-1993

ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ ΤΗΣ ΗΣΥΧΙΑΣ

Οι άνθρωποι που ψιθυρίζουν, οι ακούσιοι εραστές της ησυχίας,

λίγο πριν γευτούν και την τελευταία απογοήτευση

οπλίζονται και πυροβολούν τυχαία

τους περαστικούς στη λεωφόρο

ή σφάζουν τις μαθήτριες που χάνονται τη νύχτα.

Φυσικά συλλαμβάνονται και οδηγούνται στους δικαστές

που τους ελευθερώνουν τελικά αφού αθέλητα σκότωναν αθώους.

Τον εαυτό τους σημάδευαν

αλλά οι σφαίρες ως γνωστόν εξοστρακίζονται.

                                                                                                   08-10-1993

ΑΚΡΗ

Άνοιξε τα μάτια σου καλή μου. Ξημέρωσε.

Και συγχώρεσέ με που απόψε παραφέρθηκα

και χάιδεψα την άκρη 

μιας χρυσαφένιας τρίχας των μαλλιών σου.

                                                                                   26-09-1993

ΣΤΙΓΜΕΣ

Πως να ξεχάσεις τις σπάνιες στιγμές

που τ'  όνειρο ξερνάει αλήθεια

ή εκείνες τις μικρές ηδονές που μας αγγίζουν

όταν τυχαία κόβουμε τις φλέβες;

                                                                                   18-09-1993

ΑΠΑΝΤΗΣΕΙΣ

Χίλιες φορές μέσα στη νύχτα

έψαξα για την αντανάκλαση του λησμονημένου φεγγαριού

πάνω στη σάρκα

ή το νόημα της συγκεκριμένης διάταξης

των ροδοπέταλων στο λουλούδι.

Ανήσυχοι οι φίλοι μου προσπαθούσαν να με πείσουν

πως οι αναζητήσεις μου είναι ουτοπικές -

λες κι εγώ γύρευα αληθινές απαντήσεις!

ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ

Με ψίθυρους και κραυγές

κάτω από βλέφαρα βρεγμένα απ' το κλάμα

ξαγκίστρωσες επιδέξια κάθε σχέση,

αγάπη, δεσμό και υποχρέωση.

Δεν σε κατάλαβαν ποτέ σκληρή γυναίκα!

Φεύγοντας με δάγκωσες απαλά στο σβέρκο

λες και φοβήθηκες του σκοταδιού το πέλας.

Ρίξου στη μάχη, τα κανόνια δεν πλαταγίζουν για σένα,

χτυπούν αβέρτα τους τολμηρούς στα ξέφωτα.

Το νυχτολούλουδο κανείς δεν σκύβει να το κόψει

δεν φαίνεται μες στη νύχτα.

                                                                                   14-04-1993

ΜΝΗΜΕΣ

Μνήμες νεκρών κοριτσιών

λούζονται σε παγωμένα  ρυάκια,

γαλακτερά κορμιά με λείες επιφάνειες,

τσακίσματα αρπακτικών  πουλιών σε βράχια,

γκριζόσκονη φερμένη από την Σιβηρία

κι από της Τρίπολης τα ορυχεία σιδηρομετάλλευμα,

χρώμιο, ατσάλι κι αλουμίνα, δάκρυ και δέρμα

για της Γερμανίας τα μέρη συγκεντρώθηκαν

στου Δούναβη την μαύρη όχθη ξεφορτώνουν.

Μνήμες νεκρών κοριτσιών

οδεύουν τρεμοπατώντας σε ανήλιαγα δρομάκια

με γδαρμένες γάμπες και ματωμένα χείλη

κόκαλα χλωμά σωριασμένα στη ρίζα κωνοφόρων.

Μνήμες νεκρών κοριτσιών

κυματίζουν απειλητικά σε θεμέλια βιομηχανιών

ξεπλένουν τ'  ανεξίτηλα παραλλαγής μπλουζάκια

θαλασσαρμύρα που οξείδωσε των κανονιών τα κλείστρα.

                                                                                  19-02-1993

ΣΗΜΕΡΑ

Ο Ροσίνη διαφεντεύει τη νύχτα

ο  άνθρωπος μονάχος σαλεύει την πείνα

πορτοκαλιές γέρνουν από τα φρούτα

πολεμιστές τυφλοί γαζώνουν τα σπίτια.

Φορτηγά πλημμυρισμένα σκουπίδια

αστυνομία με γυάλινη ασπίδα

μπουρδέλα παντού αραδιασμένα

εργάτες με γκρίζα κασκέτα.

ΔΕΝ ΗΡΘΕΣ

Χρόνια και χρόνια σε περίμενα

μα συ δεν ήρθες.

Έφηβο αγόρι σε ονειρευόμουνα

ώριμος άντρας σε σκεφτόμουνα

και γέρος πια σε καρτερούσα

μα συ δεν ήρθες.

Μια ζωή διάβηκε σαν αναλαμπή

μακρινού άστρου στον γαλαξία

και την σπατάλησα καρτερώντας σε

μα σε δεν ήρθες.

Ξέροντας πως δεν θα ξαναγεννηθώ

απόψε ξεψυχώ σε κάποιο πεζοδρόμιο

νιώθω πως ήθελες ναρθείς - μα περίμενες κι εσύ-

ο άλλος να κάνει την αρχή.

                                                                            30-09-1992

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΟΥ ΠΑΘΟΥΣ

Άνθρωπε του πάθους και της βροχής

σε σένα έτυχε ο θάνατος ναρθεί

καλοκαίρι, μεσημέρι κάποιας Κυριακής.

Ο ήλιος πνίγηκε από σύννεφα πυκνά

και η καταιγίδα ορμητικά ξεσπούσε

σα βγήκες με την μηχανή στην  άσφαλτο ξανά.

Στη λεωφόρο κάποιας χώρας μακρινής

την ταχύτητα ζήλεψες του ανέμου

μα σκοτώθηκες στο πλάγιασμα μιας στροφής.

Άνθρωπε του πάθους και της βροχής

την μηχανή σου τώρα άλλοι οδηγάνε

παθιασμένοι κι αυτοί ζητιάνοι της ζωής.

                                                                            24-05-1992

ΜΑΓΙΟΛΟΥΛΟΥΔΑ

Κάποιες κοπελιές δεν κάνανε έρωτα ποτέ.

Ντυθήκαν μαγιολούλουδα, πανσέδες,

νοτίσανε μ'  αρώματα από μενεξέδες

και ζωγραφίσανε στο κορμί τους ορχιδέες.

Κάποιες κοπελιές δεν κάνανε έρωτα ποτέ.

Γδυθήκανε εντελώς από σάρκα,

κοιμηθήκανε με ολάκερη αρμάδα

και καλύψαν τις πληγές τους με βάμμα.

Κάποιες κοπελιές δεν κάνανε έρωτα ποτέ!

                                                                                                      30-03-1992

Η ΒΙΤΡΙΝΑ

Μη λυπάστε τον ζητιάνο όταν βρέχει,

στην παγωνιά του δρόμου δεν ζει μονάχος,

είναι χιλιάδες της τύχης οι κατατρεγμένοι,

αφέντης είναι της ψυχής του

και ξωμάχος μιας προσωπικής ειρήνης,

τα χείλη του μπορεί να στάζουν σάλια

μα τα χέρια του δεν πλένονται με  αίμα

κι αν αφαιρεί καμιά φορά από το εικονοστάσι της Παναγιάς

μια δραχμή

γνήσιο τέκνο του θεού μας είναι

κι αδερφός μας ανόθευτος κι αυτός.

Μη λυπάστε τον ζητιάνο,

για χάρη σας υπάρχει,

για να νιώθετε στη βιτρίνα του σαλονιού σας

υποχρεωτικά ευτυχισμένοι!

                                                                           22-11-1996

ΔΕΙΛΙΝΟ

Να με θυμάσαι, είπες

κι έσταξε απ’ τα χείλη σου μια γλύκα.

Στο λαιμό σου μια ολόλευκη ανταύγεια φτερουγάει.

Στα μαλλιά σου ταξιδεύει ένας ζηλιάρης άνεμος.

Το στήθος σου καρφώνει επιδεικτικά το άπειρο.

Το χέρι σου σφαδάζει στον γοφό σου ολομόναχο.

Στο βλέμμα σου ένα δειλινό χαροπαλεύει.

Να με θυμάσαι, είπες – λες και μπορώ

την ευτυχία της ζωή μου να ξεχάσω.

ΤΟ ΙΣΤΙΟΦΟΡΟ ΜΑΣ

Έμοιαζε σαν ιστιοφόρο η αγάπη μας 

νύχτα παγωμένου Φλεβάρη.

Στο πηδάλιο καπετάνιος το κορμάκι σου.

Στο αμπάρι η ψυχούλα μου μεθούσε.

Ανατριχιάζανε τα ξάρτια στον αναστεναγμό μας.

Δυο ναυτικοί περιπολούσανε στην προκυμαία.

Μια εξωτική μουσική ακολουθούσε απ' την στεριά τη ρώτα μας.

Η τσιγγάνα της θάλασσας μας κέρναγε γλυκό.

Στο πέλαγος μια θύελλα καραδοκούσε.

Ιστιοφόρο η αγάπη μας μικρό 

απεγνωσμένα αναζητά

το λιμάνι της ελπίδας και της ευτυχίας.

Στον ωκεανό να πνιγώ,

στα βράχια να τσακίσω αν κάποτε λιγοψυχήσω.

ΧΕΡΙΑ ΤΡΥΦΕΡΑ

Είναι η νύχτα ξάστερη και παγερή Μαρία

και το φεγγάρι σα σπαθί που έσφαξε τ΄ αστέρια,

τρέχει το αίμα απ΄ την πληγή, δική μου και δική σου 

μα είναι η ψυχή αστείρευτη και όλα τα γιατρεύει.

Βραδιά σαν την αποψινή την περιγράφουν στα ρομάντζα

κι ας είναι η ζωή χίλιες φορές πιο όμορφη κι αληθινή,

το κρύο ζήλεψε κι αυτό, τρυπώνει στα κορμιά μας

μα έχεις χέρια τρυφερά κι η θέρμη μας τυλίγει.

Επιστροφή στην κορυφή